ျမစ္ကမ္းေဘးက သစ္ပင္အုိ (ဇမ္ဘီယာ ပုံျပင္)

ဟုိးေရွးေရွးတုန္းက ျမစ္ကမ္းေဘးမွာ သစ္ပင္အုိၾကီး တပင္ရွိသတဲ့။ ျမစ္ေရေတြ တက္လုိက္က်လုိက္၊ မုန္တုိင္းေတြထန္ခဲ့ေပမယ့္လည္း အပင္ၾကီးက မလဲသြားဘူးဆုိေတာ့ ေမွာ္သစ္ပင္ၾကီး ထင္ၾကသတဲ့။ အဲဒီသစ္ပင္ၾကီးရဲ႕ အေခါင္းထဲမွာ ဖ်ံ ေလး (Otter) တေကာင္ေနသတဲ့။ သူက ကုန္းေန ေရေနသတၱဝါမုိ႕ ေရထဲက ငါးေလးေတြကုိ စားသလုိ ေျပာင္းဖူး၊ ေျမပဲ၊ ဖရဲသီး ခ်ဳိခ်ဳိေလးေတြ ၾကဳိက္တာမုိ႔ အနီးအနား ယာခင္းက သြားသြားခုိးစားသတဲ့။ ယာခင္းပုိင္ရွင္ အဘြားနဲ႕ သူ႔သမီးေခ်ာေလးကေတာ့ စိတ္ေတြတုိတာေပါ့။

အဘြားက ဒီဖ်ံ ကုိလည္း ဖမ္းလုိ႔ မမိႏုိင္တာမုိ႔ စိတ္တုိျပီး ကဲဖ်ံေနတဲ့ ေမွာ္သစ္ပင္ၾကီးကုိ လွဲပစ္ႏုိင္တဲ့ ဘယ္သူမဆုိ သမီးေခ်ာေလးနဲ႕ ေပးစားမယ္ဆုိျပီး သတင္းလႊင့္လုိက္သတဲ့။ ေနာက္ရက္မနက္မွာေတာ့ ခြန္အားျပည့္စုံတဲ့ လူေတြနဲ႕ တိရစာၦန္ေတြက သစ္ပင္ၾကီးနားမွာ လာစုေနၾကျပီေပါ့။ (ဟုိးေရွးတုန္းက တိရစာၦန္ေတြနဲ႕ လူေတြလည္း အိမ္ေထာင္ျပဳၾကတာ ရွိဖူးသတဲ့)

ပထမဆုံးကေတာ့ သူရဲေကာင္းလူေခ်ာေလးေပါ့။ သူက သူ႕ရဲ႕ပုဆိန္ကုိ တညလုံး ေသြးထားခဲ့တာ မုိးၾကဳိးသြားလုိ ထက္ေနျပီေပါ့။ သစ္ပင္ေရွ႕မွာ မာန္ပါပါရပ္ ပုဆိန္ကုိ အားရပါးရလႊဲျပီး ခုတ္လုိက္တာ အပင္မွာ အရာေသးေသးေလးေတာင္ မထင္ဘူးတဲ့။ ထပ္ခါထပ္ခါခုတ္လည္း မထူးတာမုိ႔ လက္ေလွ်ာ့ျပီး ျပန္သြားသတဲ့။

ေနာက္တဦးက ဆင္ၾကီးေပါ့။ အပင္ကုိ ေတာင့္တင္းလွတဲ့ အစြယ္ၾကီးေတြနဲ႕ေထာက္ ႏွာေမာင္းနဲ႕ပါတ္ သူရဲ႕ ၾကီးမားတဲ့ ခႏၶာကုိယ္နဲ႕ လွုပ္ျပီးႏွဲ႕သတဲ့။ အပင္က လွဳပ္ေတာင္ မလွဳပ္ဘူးတဲ့။ ေတာဘုရင္ ျခေသၤ့ၾကီးက ငါစမ္းၾကည့္မကြာဆုိျပီး အသက္ျပင္းျပင္းရွဴ ေၾကာက္စရာ အသံၾကီးနဲ႕ ဟိန္းေဟာက္သတဲ့။ အနားက လူေတြ၊ အေကာင္ေလးေတြသာ လန္႔သြားတာ အပင္ကေတာ့ ဘယ္လုိမွမေနဘူးေပါ့။ ေရျမင္းၾကီးကလည္း လာေလ့ကြာ ဆုိျပီး အပင္ၾကီးကုိ ေျပးေျပးတုိက္တာ၊ သူသာေခါင္းမူးေရာ အပင္က ေနျမဲပဲေပါ့ေလ။

အဲဒါေတြကုိ အသာၾကည့္ေနတဲ့ ယုန္ေလးက အင္း.. သူတုိ႔လုပ္တာ တခုခုေတာ့ လြဲေနျပီလုိ႔ စဥ္းစားရင္း စိတ္ကူးရျပီး အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖုိ႔ အိမ္ျပန္သြားသတဲ့။

ေနာက္ေန႕မနက္ေစာေစာမွာေတာ့ သူက ေခြးရယ္ ဆိတ္ရယ္၊ ငုတ္တုိင္ ၂ ေခ်ာင္းရယ္ ၊ ျမက္ေကာင္းေကာင္းပါတဲ့ အိတ္ရယ္၊ အသားေတြအရုိးေတြပါတဲ့ အိတ္ရယ္၊ ႏြယ္ၾကဳိးေတြရယ္နဲ႕ လာသတဲ့။ သစ္ပင္နဲ႕ မလွမ္းမကမ္းေျမေပၚမွာ ငုတ္၂ေခ်ာင္းကုိ စုိက္၊ တေခ်ာင္းမွာ ေခြးကုိ ႏြယ္ၾကဳဳိးနဲ႕ ခ်ည္ထား၊ ေနာက္တေခ်ာင္းမွာ ဆိတ္ကုိ ခ်ည္ထားတာေပါ့။ ေခြးေရွ႕မွာ ျမက္အိတ္ကုိခ်၊ ဆိတ္ေရွ႕မွာက အသားအိတ္ကုိ ခ်ထားသတဲ့။ ေနရာနည္းနည္းလွမ္းေတာ့ ေခြးကလည္း အသားအိတ္ေနရာမေရာက္ႏုိင္၊ ဆိတ္ကလည္း ျမက္အိတ္ေနရာ မေရာက္ႏုိင္ဘူးတဲ့။ ခဏေနေတာ့ ဆာလာတဲ့ အခါ ၂ ေကာင္သား စိတ္တုိျပီး ေအာ္ေနၾကတာေပါ့။

သစ္ပင္ရဲ႕ အတြင္းပုိင္း အေခါင္းထဲက ၾကည့္ေနတဲ့ ဖ်ံက ဒီယုန္ေတာ့ ငတုံးပဲကြာ၊ ျမက္ကုိ ေခြးေရွ႕ခ်၊ အသားကုိ ဆိတ္ေရွ႕ခ် ရူးမ်ားေနလားမသိ ဆုိျပီး စဥ္းစားေနရင္း ၾကည့္မရေတာ့တာနဲ႕ပဲ အျပင္ထြက္လာ ျမက္အိတ္ကုိ ဆိတ္ေရွ႕သြားခ်၊ အသားအိတ္ကုိ ေခြးေရွ႕သြားခ် လုပ္ေပးသတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အသင့္ေစာင့္ေနတဲ့ အဘြားနဲ႕ သမီးေခ်ာေလးက အဲဒီ အေကာင္ကုိ ဖမ္းေခၚသြားတာေပါ့။

ယုန္ေလးကအဘြားကုိ သူတုိ႔ သေဘာတူထားတာ သတိရဖုိ႔ ျပန္ေျပာတာေပါ့။ အဘြားလည္း ယုန္ေလးက ဥာဏ္အထက္ဆုံးမုိ႔ သူ႕သမီးေလးနဲ႕ သေဘာတူ ေပးစားလုိက္တာေပါ့ကြယ္။

အပင္ၾကီးလား. အရင္အတုိင္းရွိေသးတာေပါ့ကြယ္။ အထဲမွာ ဘာအေကာင္မွ မေနေတာ့တာ တခုပဲ။