အိပ္မက္တုိ႔ ေမြးဖြားရာေျမ

ဟုိးအေ၀းက ျမဳိ႕ငယ္ေလး ကုိယ့္ဘ၀ရဲ႔ႏွလုံးသားတစ္ခုပဲ .…....
ေတာက္ပတဲ့ လင္းေရာင္ျခည္မ်ား စိမ္းလဲ့တဲ့ေတာင္ျပာတန္းေတြ
ဆုိတဲ့ထူးအယ္လင္း သီခ်င္းေလးနဲ႔ညီတဲ့ ႏွင္းဆီျဖဴေလးရဲ႕ဇာတိ ခ်န္းခ်င္ေလးတုိ႔ရွိရာ မုိးညွင္းျမဳိ႔လား?

ဆည္းဆာေနညဳိခ်ိန္မွာ ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းနေဘးက
ေငြေယာင္ယံကမ္းရဲ႕ အထက္မွာ
မေကြးျမဳိ႔စြန္ ျမသလြန္ကုိ အတူဖူးခဲ့တာေတြ
ဆုိတဲ့ ေအာင္သူသီခ်င္းေလးထဲက ကုိယ့္ရဲ႕ဇာတိ၊ မိဘေတြ ေနထုိင္ရာ မေကြးျမဳိ႕လား?

အဲဒီျမဳိ႕ ၂ ျမဳိ႔လုံးမွာ အေျခခ်ေနထုိင္ခ်င္စိတ္မရွိဘူး ဆုိရင္ သီဟသစ္ကုိ အျပစ္တင္ၾကမလား မသိ။ တကယ္ သီဟသစ္ရင္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ျမဳိ႔က

ငါ့အိပ္မက္မ်ား ဟုိးအတိတ္ဆီ လြင့္ေမ်ာမိ ၁၀ စုႏွစ္ ..
နဲ႔စတဲ့ အငဲ သီခ်င္းေလးထဲက မႏၲေလး ျမဳိ႔ပါပဲ။

ေမြးကတည္းကေန ဆယ္စုႏွစ္ ၂ ခုေလာက္ ေနလာတဲ့ မေကြးျမဳိ႔ထက္ ၈ ႏွစ္ေလာက္ ေနလာခဲ့တဲ့ မႏၲေလးျမဳိ႔ကို ဘာေၾကာင့္သေဘာက်သလဲဆုိတာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဆန္းစစ္ၾကည့္ေတာ့ လူငယ္ဘ၀မွာ တကယ္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့၊ တကၠသုိလ္တက္ခဲ့၊ အိပ္မက္ေတြ စမက္တတ္ခဲ့တဲ့ ျမဳိ႔မုိ႔လုိ႔ပါပဲ ဆုိတာေတြ႕ရတယ္။

မႏၲေလးျမဳိ႔ကုိ စေရာက္ဖူးတာ တကၠသုိလ္မတက္ခင္ 1998 ခုႏွစ္ 9 လပုိင္းေလာက္က သင္တန္းတက္ဖုိ႔ စေရာက္ခဲ့တာပါ။ စစခ်င္းၾကဳံရတဲ့ မႏၲေလးစကားကေတာ့ တစ္ျပ၊ႏွစ္ျပဆုိတာပါ။ ရန္ကုန္က တစ္ဘေလာက္၊ ႏွစ္ဘေလာက္လုိ ဟာမ်ဳိးပါ။ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ေဆြမ်ဳိး ဘုန္းဘုန္းက ေရွ႕တစ္ျပပါကြ ေရွ႕တစ္ျပပါကြ နဲ႔ ေခၚသြားတာ ေျခကုိေညာင္းေရာ။ ေတာ္ေတာ္ကုိ အီသြားတယ္။ (အဲဒါနဲ႔ မႏၲေလးသားေတြ မေကြးလုိက္လည္ေတာ့ ဘယ္ရမလဲ တစ္ေကြ႔ တစ္ေကြ႔ဆုိျပီး ေခၚျပီးေလွ်ာက္ခုိင္းပစ္လုိက္တယ္။ တကယ္က မေကြးမွာ တစ္ေကြ႕ဆုိတာ မသုံးပါဘူး။ သီဟသစ္က သူတို႔ကုိစခ်င္လုိ႔ ေျပာလုိက္တာပါ။)

ေနတာက ျမဳိ႕သစ္ဘက္ဆုိေတာ့ သင္တန္းကုိသြားဖုိ႔ လုိင္းကားစီးရပါတယ္။ မွတ္တုိင္ကေန သင္တန္းရွိရာဘက္ကုိ ဘယ္လုိမွတ္လဲဆုိေတာ့ ရွမ္းေတာင္တန္းၾကီးေတြ ရွိတဲ့ဘက္လုိ႔ မွတ္ထားပါတယ္။ ေရာက္တာမၾကာေသးဘူး ဆုိေတာ့ အေရွ႕အေနာက္မခြဲတတ္ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ တစ္ေန႔က်ေတာ့ မုိးေတြတအားရြာေရာ ရွမ္းေတာင္တန္းၾကီးလည္းေပ်ာက္၊ မ်က္စိေတြလည္ပါေလေရာ။ ဟုိေလွ်ာက္ဒီေလွ်ာက္လုပ္ျပီးမွ သင္တန္းကုိ ျပန္ေတြ႔ေတာ့တယ္။

မႏၲေလးမွာ အေရွ႕ျပင္ အေနာက္ျပင္ ေတာင္ျပင္ ေျမာက္ျပင္ ဆုိျပီး နန္းေတာ္ၾကီးကုိ ဗဟုိထားျပီး အရပ္ေတြကုိ နာမည္မွည့္ထားတာ သီဟသစ္မေနဖူးတာဆုိလုိ႔ ေျမာက္ျပင္ တစ္ခုပဲ က်န္ပါတယ္။ နန္းေတာ္ၾကီးကုိေတာ့ အတြင္းပုိင္းထက္ အျပင္က ျမဳိ႕ရုိးနဲ႕ က်ဳံးရွုခင္းကုိ ပုိျပီးသေဘာက်ပါတယ္။ တစ္ခါလားဟာ မီးသတ္ကားက က်ဳံးေဘးမွာ ရပ္ျပီး ေရထည့္ေနတာကုိ က်ဳံးထဲက ေရေတြကုန္မွာစုိးလုိ႔ ထပ္ျဖည့္ေပးေနတာလား ဆုိျပီးေတာ့လည္း ေရႊဥာဏ္ေတာ္စူးေရာက္စြာ ေတြးခဲ့ဖူးပါတယ္။



Credits to http://www.flickr.com/photos/meckleychina/2264860362/

မႏၲေလးကုိၾကဳိက္တဲ့တစ္ခ်က္က စက္ဘီးဆုိင္ကယ္ရွိရင္ ဘယ္ေနရာမဆုိ သြားလုိ႔ရတာကုိပါ။ ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက စက္ဘီးနဲ႔ပဲ တစ္ျမဳိ႔လုံးပတ္ေနတာပါ။ ဘုရားၾကီး၊ မႏၲေလးေတာင္၊ စႏၵာမုနိ ဘုရား ၊ ေက်ာက္ေတာ္ၾကီး ဘုရား ၊ ကုသိုလ္ေတာ္ဘုရား ၊ အတုမရွိေက်ာင္းေတာ္ၾကီး၊ ေရႊေက်ာင္း စုံလုိ႔ပါပဲ။ နည္းနည္းလွမ္းတဲ့ ဦးပိန္တံတားထိ လည္းေရာက္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ စစ္ကုိင္းျမဳိ႕ကုိေတာင္ စက္ဘီးနဲ႔ သြားခ်င္သြားတာပါ။ ဘယ္လုိနင္းလဲ မေမးပါနဲ႕။ စက္ဘီးကုိ လုိင္းကားေပၚတင္သြားတာပါ။ (ျမန္မာျပည္ သိန္းတန္ သီခ်င္းထဲက ဘုရားၾကီးနဲ႔ အိမ္ေတာ္ရာ တနဂၤေႏြ ေန႔တုိင္း ဆီမီးကပ္လွဴတာ ဆုိတဲ့ သီခ်င္းေလးကုိ မႏၲေလးေရာက္မွ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္တာ နည္းနည္းလြဲေနသလိုပါပဲ။ နည္းနည္းလွမ္းတဲ့ေနရာ ႏွစ္ခုကုိ တစ္ရက္တည္းသြားတယ္ဆုိေတာ့ သူတုိ႔ေခတ္က ကုိယ္ေတြထက္ ေျခရွည္ပုံရပါတယ္။)


ျမန္မာမွုလက္ရာေတြနဲ႔ ေရႊေက်ာင္းၾကီး ရဲ႕ပုံပါ

Credits to http://www.flickr.com/photos/10186213@N07/2343509987/




Credits to http://nettar.myanmarbloggers.org/2007_05_01_archive.html


စႏၵာမုနိ ဘုရားပါ။ ဘုရားထဲမွာ တူတူပုန္းတမ္းကစားရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္
http://www.flickr.com/photos/14152780@N08/1433236163/in/photostream/

ျပင္ဦးလြင္နဲ႔နီးတာကလည္း ေပ်ာ္စရာတစ္မ်ဳိး ေကာင္းပါတယ္။ ေက်ာင္းနည္းနည္းအားတာနဲ႔ ပုိက္ဆံစု ကားငွားျပီး တက္ၾကတာပါ။ ဓါတ္ေတာ္ခ်ဳိင့္ေရတံခြန္၊ ပြဲေကာက္ေရတံခြန္၊ ျပည္ခ်စ္ဘုရားဖူး အႏွ႔ံပါပဲ။ ျပင္ဦးလြင္အလြန္က သုံးထပ္ေရတံခြန္ကုိေတာ့ ေက်ာင္းျပီးမွ ေရာက္ျဖစ္တာပါ။ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀က သူငယ္ခ်င္းစုံတြဲကုိလည္း သတိရပါတယ္။ ေကာင္ေလးက ကားရွိေတာ့ သူတုိ႔ရည္းစားမျဖစ္ခင္တုန္းက တစ္ဖြဲ႕လုံးေခၚျပီး ျပင္ဦးလြင္တက္ၾကတာပါ။ သူတုိ႔လည္းရည္းစားျဖစ္ေရာ ျငမး္ေလးေတြ က်န္ခဲ့ေရာေပါ့ေလ။

ေရးရင္းနဲ႔ အရွိန္ရျပီးနည္းနည္းရွည္သြားလုိ႔ ခြဲေရးပါရေစ..
ဆက္ရန္..
ခင္မင္စြာျဖင့္
သီဟသစ္