ေလဟုန္ကုိဆန္ အေ၀းဆုံးကုိပ်ံ

ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အားအင္ေတြ ျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ စာစုေလးေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဆရာ ေဖျမင့္ ရဲ႕ ႏွလုံးသား အာဟာရ ထဲကပါ။
လူတစ္ေယာက္ဟာ ေတာထဲသြားရင္း လင္းယုန္ငွက္သုိက္ေတြ႔ေတာ့ ၀င္ႏွဳိက္ျပီး အိမ္ကုိယူလာပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ၾကက္မ ၀ပ္က်င္းထဲမွာ ၾကက္ဥေလးေတြနဲ႔ ေရာထားလုိက္ပါတယ္။ အခ်ိန္တန္လုိ႔ ဥေတြေပါက္လာေတာ့ လင္းယုန္ေလးလဲ ေပါက္လာပါတယ္္။ သူ႔ကုိယ္သူ ၾကက္လုိ႔ပဲ ထင္ျပီး ၾကက္လုိပဲ ေနပါတယ္။ အစာရွာစားပါတယ္။ ပ်ံၾကည့္ဖုိ႔ မၾကဳိစားဘူးေပါ့ေလ။
တေန႔ သူနဲ႔ ၾကက္ကေလးေတြ အစာရွာစားေနတုန္း ေကာင္းကင္မွာ လင္းယုန္ငွက္ေတြ ပ်ံေနတာေတြ႔ေတာ့ သူကေမးၾကည့္ပါတယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက "အဲဒါ လင္းယုန္ကြ၊ ဘယ္ေလာက္က်က္သေရရွိလဲ ၊ တုိ႔လုိ ၾကက္ေတြနဲ႔ ဘာမွ မဆုိင္ဘူးကြ" လုိ႔ ျပန္ေျပာတယ္။ သူလည္း အဲဒါကုိလက္ခံျပီး ဒီအတုိင္းပဲ ေနလုိက္တယ္တဲ့။
တကယ္ဆုိ သူက လင္းယုန္ပါ။ သူ႔ကုိယ္သူၾကက္ကေလးလုိ႔ပဲ သေဘာထားေတာ့ သူမၾကဳိးစားဘူးေပါ့ေလ။

ဒီပုံျပင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္လုိဆုိင္ေနလဲဆုိေတာ့ ေက်ာင္းျပီးလုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလုံးနီးပါး အျပင္ကုိထြက္ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာျပည္မွာပဲ ကြန္ျပဴတာသင္တန္းေလး ဖြင့္ေနပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ထုံးစံအတုိင္း မီးကမလာ၊ အဲဒီအခါက ဆီေစ်းကလည္းၾကီး၊ ႏွစ္ေစ့လုိ႔ အိိမ္ရွင္လာရင္ တစ္ႏွစ္လုံးစုထားသမွ်ေပးလုိက္ရျပန္ေရာ။ သူငယ္ခ်င္း လင္းယုန္ေလးေတြကေတာ့ ပ်ံသန္းေနၾကျပီေပါ့ေလ။

အဲဒီအခါက် ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဘယ္လုိသေဘာထားမလဲလုိ႔ ေသခ်ာျပန္ေမးပါတယ္။ ၾကက္ကေလးလုိပဲ ေနမလား၊ လင္းယုန္ေလးျဖစ္ေအာင္ ၾကဳိးစားမၾကည့္ခ်င္ဘူးလား။ အဲဒါနဲ႔ ပ်ံသန္းၾကည့္မယ္ဆုိျပီး ေရာက္လာ အလုပ္ရ ၊ တည္ျငိမ္ေအာင္ ၾကဳိးစားေနပါေၾကာင္း။

မွတ္ခ်က္။ ။ ဒီေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း ပ်ံေနသမွ်ငွက္အားလုံးဟာ လင္းယုန္ေတြခ်ည္း မဟုတ္ေၾကာင္း သိလုိက္ရပါသည္။