ဂ်ိမ္းစ္သြန္း

မွားရုိက္ထားတာ မထင္ပါႏွင့္။ ဂ်ိမ္းစ္ဘြန္း + သီဟသစ္ = ဂ်ိမ္းစ္သြန္း
တစ္ခါက ျဖစ္ပါသည္။ (ဒီစာေၾကာင္းေလး ေရးမိတုိင္း အရင္က ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ဒီေခါင္းစဥ္ နဲ႔ သူမ်ား အတင္းေတြ ေျပာတတ္တဲ့ လူကုိ သြားသြားေတြးမိသည္။ သီဟသစ္ တုိ႔ ကေတာ့ ကုိယ့္ သတင္းကုိယ္ ေျပာမွာပါ။)

ကြန္ျပဴတာ တကၠသုိလ္ ပထမ ႏွစ္ တက္ေနတဲ့ အခ်ိန္က ျဖစ္ပါသည္။ သီဟသစ္ တုိ႔ စာသင္ခန္းထဲမွာ ၾကဳိးစားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတုန္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လာေခၚသည္။ ေက်ာင္းနားက ေတာင္ေတြ တက္ျပီး ထူးမဂူ သြားရေအာင္ ဆုိေတာ့ ေအးေပါ့ ေလ။ ဒါနဲ႔ ဘယ္သူေတြပါတုန္း ဆုိေတာ့ မိန္းကေလး ၁၁ ေယာက္ နင္ ၁ ေယာက္တည္းတဲ့။ ေအးေပါ့ေလ။ မေခ်ာ ၁၁ ေယာက္ ကုိ ၁ ေယာက္ ေပါ့ေလ။ (စာေရးဆရာ ေဆြလွဳိင္ဦး၏ ဘခက္ထက္ ၁ ေယာက္သာတယ္။)

ဒါနဲ႔ ေတာင္ေတြ ေပၚသြားတက္ ေရာက္သြား ၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ လွဴ ၊ ပါလာတဲ့ ထမင္းဘူးေတြနဲ႔ ဘုန္းဘုန္းစြန္႔တဲ့ဟင္းေတြနဲ႔စား။ အဲဒီအထိ ဘာ ျပႆနာမွ မရွိေသး။ အျပန္လည္းက်ေရာ ဖိနပ္ေပါက္ေနတဲ့ တစ္ေယာက္ ကုိ ေစာင့္ေပးေနရင္း ၆ ေယာက္ ကသတ္သတ္ ၊ သီဟသစ္ နဲ႔ ၅ ေယာက္ ကသတ္သတ္ ျဖစ္သြားသည္။ ေတာထဲမွာ လမ္းေတြေပ်ာက္ျပီး မ်က္စိေတြလည္ကုန္ၾကသည္။ လမ္းသိတဲ့ ၁ ေယာက္က ၆ ေယာက္ အုပ္စုထဲ ပါသြားသည္။ ညေနကလည္း ေမွာင္စျပဳလာျပီျဖစ္သည္။ အဲဒီမွာ သီဟသစ္တုိ႔ စဥ္းစားရသည္။

တကယ္လုိ႔ ည အခ်ိန္မီ ျပန္မေရာက္ ခဲ့လွ်င္ သီဟသစ္တုိ႔နဲ႔ သြားတာ ဆုိျပီး နာမည္ တပ္ခံရေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ တာ၀န္ယူရရင္ ခက္ရေခ်လိမ့္ ဆုိျပီး ၅ ေယာက္လုံးကုိ အဲဒီအခါမွ ေသခ်ာၾကည့္မိသည္။ တစ္ေယာက္မွ အထြက္တစ္(attractive) မျဖစ္ေခ်။
အဲဒါနဲ႔ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ လမ္းကုိ မေတြ႔ေတြ႔ ေအာင္ရွာျပီး အေဆာင္ေတြျပန္ေရာက္ေတာ့ ည ၇ နာရီ ခန္႔ရွိျပီ။ ဟူး အဲဒီအခါမွ သီဟသစ္တုိ႔ အလုံးၾကီးက်သြားသည္။ ဒါမွ မဟုတ္ရင္ ေတာထဲကဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ကုိယ္ေတာ္တစ္ပါးတုိးေနေလာက္ျပီ ျဖစ္သည္။

Bonus:
ဗုိလ္ၾကီး မေသဘူးေဟ့
ေရွ႕တန္းတုိက္ပြဲ တစ္ခုတြင္ျဖစ္သည္။ ရန္သူ႔စခန္းကုိ သိမ္းပုိက္မိသည့္ အခါ တပ္ဖြဲ႔တြင္လည္း ရိကၡာျပတ္လုနီးပါး ျဖစ္ေနျပီျဖစ္သည္။ ရန္သူ႔ စားဖုိေဆာင္ထဲတြင္ ရိကၡာ အေျမာက္အျမား ေတြ႔ရေသာ အခါ တပ္သားမ်ား ေပ်ာ္သြားၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူတုိ႔ တစ္ေယာက္မွ မစားၾကေသးပဲ ဗုိလ္ၾကီးကုိ သာေလးစားသည့္ အေနျဖင့္ အရင္စားခုိင္းၾကသည္။
ဗိုလ္ၾကီးစားတာကုိ သူတုိ႔ ထုိင္ၾကည့္ေနၾကသည္။ စားျပီးတစ္နာရီၾကာသည္အထိ ဘာမွ မျဖစ္တာ ေတြ႔ရမွ "ဗုိလ္ၾကီး မေသဘူးေဟ့။ အဆိပ္ေတြ မပါဘူး။ တုိ႔လည္းစားလုိ႔ရျပီ" ဟု ၀မ္းသာအားရေျပာကာ စားၾကေလသည္။